روزى معلمى از دانش آموزانش خواست که اسامى همکلاسی هایشان را بر روى دو ورق کاغذ بنویسند و پس از نوشتن هر اسم یک خط فاصله قرار دهند. سپس از آن ها خواست که درباره قشنگ ترین چیزى که می توانند در مورد هرکدام از همکلاسی هایشان بگویند، فکر کنند و در آن خط هاى خالى بنویسند. بقیه وقت کلاس با انجام این تکلیف درسى گذشت و هرکدام از دانش آموزان پس از اتمام، برگه هاى خود را به معلم تحویل داده، کلاس را ترک کردند. روز بعد، معلم نام هر کدام از دانش آموزان را در برگه اى جداگانه نوشت، وسپس تمام نظرات بچه هاى دیگر در مورد هر دانش آموز را در زیر اسم آن ها نوشت و برگه مربوط به هر دانش آموز را به خودش تحویل داد. شادى خاصى کلاس را فرا گرفت. معلم این زمزمه ها را از کلاس شنید: <<واقعا>>؟ <<من هرگز نمی دانستم که دیگران به وجود من اهمیت می دهند>>! <<من نمى دانستم که دیگران اینقدر مرا دوست دارند.>> این ماجرا تمام شد و دیگر صحبتى ار آن برگه ها نشد. معلم نیز نفهمید که آیا آن ها بعد از کلاس با والدینشان در مورد موضوع کلاس به بحث و صحبت پرداختند یا نه، به هر حال برایش مهم نبود. آن تکلیف هدف معلم را بر آورده کرده بود. دانش آموزان از خود و تک تک همکلاسی هایشان راضى بودند. با گذشت سال ها

، بچه هاى کلاس از یکدیگر دورافتادند. چند سال بعد، یکى از دانش آموزان درجنگ ویتنام کشته شد. و معلمش در مراسم خاکسپارى او شرکت کرد. او تا به حال، یک سرباز ارتشى را در تابوت ندیده بود. پسر کشته شده، جوان خوش قیافه و برازنده اى به نظر می رسید. کلیسا مملو از دوستان سرباز بود. دوستانش با عبور از کنار تابوت وى، مراسم وداع را به جا آوردند. معلم آخرین نفر در این مراسم تودیع بود. به محض این که معلم در کنار تابوت قرار گرفت، یکى از سربازانى که مسئول حمل تابوت بود، به سوى او آمد و پرسید: <<آیا شما معلم ریاضى مارک نبودید؟>> معلم با تکان دادن سر پاسخ داد: <<چرا>> سرباز ادامه داد: << مارک همیشه درصحبت هایش از شما یاد می کرد.>> پس از مراسم تدفین، اکثر همکلاسی هاى سابقش براى صرف ناهار گرد هم آمدند. پدر و مادر مارک نیز در آنجا بودند و آشکارا معلوم بود که منتظر ملاقات با معلم مارک هستند. پدر مارک در حالی که کیف پولش را از جیبش بیرون می کشید، به معلم گفت: <<ما می خواهیم چیزى را به شما نشان دهیم که فکر می کنیم برایتان آشنا باشد.>> او با دقت دو برگه کاغذ فرسوده دفتر یادداشت که از ظاهرشان پیدا بود بارها وبارها تا خورده و با نوارى به هم بسته شده بودند را از کیفش در آورد. خانم معلم با یک نگاه آن ها را شناخت. آن کاغذها، همانى بودند که تمام خوبی هاى مارک از دیدگاه دوستانش درونشان نوشته شده بود. مادر مارک گفت: <<از شما به خاطر کارى که انجام دادید متشکریم. همانطور که می بینید مارک آن را همانند گنجى نگه داشته است.>> همکلاسی هاى سابق مارک دور هم جمع شدند. چارلى با کمرویى لبخند زد و گفت: <<من هنوز لیست خودم را دارم. اون رو در کشوى بالاى میزم گذاشتم.>> همسر چاک گفت: <<چاک از من خواست که آن را در آلبوم عروسیمان بگذارم.>> مارلین گفت: <<من هم برگه خودم را توى دفتر خاطراتم گذاشته ام.>> سپس ویکى، کیفش را از ساک بیرون کشید و لیست فرسوده اش را به بچه ها نشان داد و گفت: <<این همیشه با منه>>. <<من فکر نمی کنم که کسى لیستش را نگه نداشته باشد.>> معلم با شنیدن حرف هاى شاگردانش دیگر طاقت نیاورده، گریه اش گرفت. او براى مارک و براى همه دوستانش که دیگر او را نمی دیدند، گریه می کرد. * * * سرنوشت انسان ها در این جامعه به قدرى پیچیده است که ما فراموش می کنیم این زندگى روزى به پایان خواهد رسید، و هیچ یک از ما نمی داند که آن روز کى اتفاق خواهد افتاد. بنابراین به کسانى که دوستشان دارید و به آن ها توجه دارید بگویید که برایتان مهم و با ارزشند، قبل از آن که براى گفتن دیر شده باشد. به یاد داشته باشید چیزى را درو خواهید کرد که پیش از این کاشته باشید.

داستان : خودتون براش اسم بزارین

معلم ,ها ,هاى ,کلاس ,مارک ,دانش ,آن ها ,را از ,دانش آموزان ,را به ,از دانش

مشخصات

آخرین مطالب این وبلاگ

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

گل سنگ دانلود کده Zendegi Ideal اومند صفحه شخصی جعفر زینت بخش با فایل بلاگ تم میکر چاپ کتاب با انتشارات farrshadb اندیشه اسلامی